ডিফলুৰ পাৰত এদিন

বৰ্ণালী দেউৰী বৰা
-----
ফাগুনৰ উন্মাদনা গাত সানি
ভৰুণ হৈছিল ৰাশি ৰাশি শিমলু,
অকৃত্ৰিম অনন্য ৰুপৰ পোহাৰ মেলি
বাউল কৰিছিল দূৰ দিগন্তক,
চটিয়াই দিছিল মুঠিয়ে মুঠিয়ে
ৰঙীণ আবিৰ আকাশৰ সীমনালৈ,
নীলাকাশেও অধোবদনে মুখ লুকুৱাইছিল
তলসৰা ৰঙা ৰঙা দলিচাত,
পুলকিত হৈছিল অজান শিহৰণত..

দুৰাকাছ বোৰে কৰিছিল প্ৰেমালাপ
শীৰ্ণ ডালটিৰ সতে নদীৰ বুকুত,
সাজি কাচি ওলাইছিল দৰা গপতে গঙ্গাটোপ
কইনা দনিকণাৰ পদুলি দলদোপ হেন্দোলদোপ
আনন্দত উঠলি উঠিছিল পখীজাকৰ হৃদয়
মৌ-মিঠা সুৰেৰে জুৰিছিল আয়তী নাম হৈ সদয়,
চিতলে উজান দিছিল বিয়া নাম গাই
সেউজ সেউজ ভাটৌ জাকে ৰং চালে
জাত জাত জোৰা নাম গায় ।

বাঁহীৰ সুৰত উন্মনা হৈছিল ধৰনী
বিৰিখৰ ডালেৰে সাজিছিল বননী
লাজতে হেঙুলী ৰাঙলী হো্ৱা দেখি বেলি
সকাহ দিছিল ডাৱৰে আচঁল মেলি
লাজকুৰীয়া চাৱনি এটি থৈ চকুত,
হেঙুলীয়া লহৰ তুলিছিল নদীৰ বুকুত ।
নীৰৱ সাক্ষী ডিফলু আছিল ৰুদ্ধবাক,
ৰিৱ ৰিৱ মলয়াছাটি গাত সানি,
ঘৰমূৱা হৈছিল অচিন চৰাইৰ জাক.........