Uddip Talukdar
--------------------
অদ্ভূত কথা কিছুমান কম। কিন্তু তর্কৰ খাতিৰতে কোৱা বুলি ধৰিব।
প্রায়েই চবকে হুমুনিয়াহ কঢ়া দেখো, আজি কালিৰ সময় হেনো বেয়া হৈছে। সাম্প্রতিক পৰিস্থিতি হেনো বেয়া হৈছে। আজিকালি কম্পিটিচন বাঢ়ি্ছে। অপৰাধ বাঢ়িছে। মুঠতে ভাল একো হোৱা নাই ধৰণৰ ধাৰণা এটা চবেই মানি লৈছে। ময়ো মানি লৈছিলো। কেইমাহমান আগতে নেচাৰ নে চায়েণ্টিফিক আমেৰিকান-ত প্রবন্ধ এটা পঢ়ি পিছে মোৰ ধাৰণাত খেলিমেলি লাগি গ'ল। আজিকালিৰ পৰিস্থিতি বেয়া হোৱা বুলি কলে আমি বুজাব খোজো এটা সময়ত ভাল আছিল। পিছে আছিল জানো? সেই ভাল সময় সঁচাকে কেতিয়াবা আছিল জানো? প্রবন্ধটোত ঘাইকৈ পশ্চিমৰ বুৰঞ্জীৰ লগত বর্তমানৰ সময়ক তুলনা কৰি ফঁহিয়াই দেখুৱাইছিল যে আচলতে এতিয়াৰ সময়খিনি মানুহৰ ইতিহাসত আটাইতকৈ ভাল সময়। আজিৰ পৃথিৱীত ভোকত থকা লোকৰ সংখ্যা মানৱ জাতিৰ সমগ্র ইতিহাসতেই আটাইতকৈ কম। আজি পৃথিৱীৰ যিকোনো মানুহৰে মানৱাধিকাৰ আগতকৈ বহুত সুৰক্ষিত। ব্যক্তি স্বাধীনতা আজি সাধাৰণ মানুহে যিখিনি পাইছোঁ সেইখিনি কোনো যুগতে কোনো মানুহেই পোৱা নাছিল। বিজ্ঞানৰ অগ্রগতিয়ে মানুহৰ মৃত্যুৰ হাৰ অভাৱনীয় ভাৱে কমাই পেলাইছে। আগতে যিবোৰ অসুখত মানুহ তিলতিলকৈ মৰিবলৈ এৰি দিয়া হৈছিল, আজিকালি তাৰে বহুত বেমাৰ সম্পূর্ণৰূপে নিয়ন্ত্রণাধীন। আজিৰ সন্ত্রাসবাদী আক্রমণত যিমান মানুহ মৰিছে, তাৰ তুলনাত কেইবা গুণ অধিক মানুহ মৰিছিল 'সামান্য' বেমাৰতে--যেনে হাইজা, যক্ষ্মা ইত্যাদি। বিশ্বযুদ্ধ কেইখনৰ কথা নকলোৱেই যেনিবা। অকল নিজৰ প্রতিভা আৰু অধ্যৱসায়ৰ জোৰত আজি এজন মানুহ যিমানলৈ উঠিব পাৰে, এশ বছৰ আগতে সেইকণ সাহসো কৰিব নোৱাৰিছিল।
ভাৰত আৰু অসমৰ কথা কবলৈ গলে, সৌ সিদিনালৈকে জাত-পাতৰ তীব্র বিদ্বেষত বহুত প্রতিভাই বিকাশৰ কোনো সুবিধাই নাপাইছিল। সৰু-সৰু ৰজা আৰু সামন্তৰ মাজৰ যুঁজ-বাগৰতে বহুত মানুহৰ জীৱন অকালতে শেষ হৈ গৈছিল। স্বামীহীন তিৰোতাক জুইৰ মাজলৈ ঠেলি দিয়া হৈছিল। সামন্ত সকলে ৰায়তক মানুহ বুলিয়েই গন্য কৰা নাছিল। তাৰো আগতে আধাখিনি মানুহে দাস হৈ জীৱন কটাবলগীয়া হৈছিল। অসমতে মানৰ আক্রমণত, আহোম আৰু অন্যান্য ৰজাৰ মাজত বা ঠায়ে ঠায়ে মূৰ ডাঙি উঠা বিদ্রোহৰ সময়ত হেজাৰ হেজাৰ মানুহে মৃত্যু সাৱটিব লগা হৈছিল। জয়মতীক কৰাৰ দৰে অত্যাচাৰ পথাৰৰ মাজত সকলো ৰাইজৰ আগতে কৰিব পাৰিছিল।
কিন্তু আজি এই আটাইবোৰ দিন-দুপৰতে কৰা সম্ভৱনে? আমাৰ দেশত ঠায়ে ঠায়ে এনে ঘটনা ঘটি থাকিলেও এইবোৰ এতিয়া নিত্য-নৈমিত্তিক ঘটনা বুলি কোনেও নাভাবে। কেতিয়াবা ঘটিলেও তাৰ বিৰুদ্ধে প্রতিবাদে সমাজ কঁপাই তোলে। সকলোৱেই নাপালেও এতিয়া অন্তত: বেছিখিনি মানুহেই মেধা আৰু প্রতিভাৰ মূল্য পাবলৈ সক্ষম হৈছে। গতিকে আমি 'বেয়া সময়' বুলি ইমান সহজে মানি লোৱাটো উচিত নহয় বুলি মই ভাবো। এনে নহয় যে একো বেয়া হোৱা নাই, বা ঘটা নাই। হৈছে, কিন্তু আগৰ সময়ৰ তুলনাত সেইবোৰ কমিছেহে, বঢ়া নাই। তাতকৈ ডাঙৰ কথাটো হৈছে আগতে যিবোৰ কথা আমি গমেই নাপাইছিলো, সেইবোৰ আমি আজিকালি মূঊর্তৰ ভিতৰতে গম পাওঁ। সেইবাবেই এনে লাগে যেন বেয়া বস্তুবিলাক বেছি হৈছে।
পিছে আচলতে সময় সময় সঁচাকে বেয়া হৈছে জানো?
কথাখিনিত তর্ক কৰাৰ বহুত অৱকাশ আছে। কিন্তু কথাখিনি ভুল বুলি দলিয়াই পেলাবও নোৱাৰি।
আজিৰ সময়ত আগতকৈ কিবা-কিবি বেয়া নিশ্চয় হৈছে, কিন্তু সামগ্রিক ভাৱে সাম্প্রতীক সময় আগতকৈ বহুত ভাল।
অদ্ভূত কথা কিছুমান কম। কিন্তু তর্কৰ খাতিৰতে কোৱা বুলি ধৰিব।
প্রায়েই চবকে হুমুনিয়াহ কঢ়া দেখো, আজি কালিৰ সময় হেনো বেয়া হৈছে। সাম্প্রতিক পৰিস্থিতি হেনো বেয়া হৈছে। আজিকালি কম্পিটিচন বাঢ়ি্ছে। অপৰাধ বাঢ়িছে। মুঠতে ভাল একো হোৱা নাই ধৰণৰ ধাৰণা এটা চবেই মানি লৈছে। ময়ো মানি লৈছিলো। কেইমাহমান আগতে নেচাৰ নে চায়েণ্টিফিক আমেৰিকান-ত প্রবন্ধ এটা পঢ়ি পিছে মোৰ ধাৰণাত খেলিমেলি লাগি গ'ল। আজিকালিৰ পৰিস্থিতি বেয়া হোৱা বুলি কলে আমি বুজাব খোজো এটা সময়ত ভাল আছিল। পিছে আছিল জানো? সেই ভাল সময় সঁচাকে কেতিয়াবা আছিল জানো? প্রবন্ধটোত ঘাইকৈ পশ্চিমৰ বুৰঞ্জীৰ লগত বর্তমানৰ সময়ক তুলনা কৰি ফঁহিয়াই দেখুৱাইছিল যে আচলতে এতিয়াৰ সময়খিনি মানুহৰ ইতিহাসত আটাইতকৈ ভাল সময়। আজিৰ পৃথিৱীত ভোকত থকা লোকৰ সংখ্যা মানৱ জাতিৰ সমগ্র ইতিহাসতেই আটাইতকৈ কম। আজি পৃথিৱীৰ যিকোনো মানুহৰে মানৱাধিকাৰ আগতকৈ বহুত সুৰক্ষিত। ব্যক্তি স্বাধীনতা আজি সাধাৰণ মানুহে যিখিনি পাইছোঁ সেইখিনি কোনো যুগতে কোনো মানুহেই পোৱা নাছিল। বিজ্ঞানৰ অগ্রগতিয়ে মানুহৰ মৃত্যুৰ হাৰ অভাৱনীয় ভাৱে কমাই পেলাইছে। আগতে যিবোৰ অসুখত মানুহ তিলতিলকৈ মৰিবলৈ এৰি দিয়া হৈছিল, আজিকালি তাৰে বহুত বেমাৰ সম্পূর্ণৰূপে নিয়ন্ত্রণাধীন। আজিৰ সন্ত্রাসবাদী আক্রমণত যিমান মানুহ মৰিছে, তাৰ তুলনাত কেইবা গুণ অধিক মানুহ মৰিছিল 'সামান্য' বেমাৰতে--যেনে হাইজা, যক্ষ্মা ইত্যাদি। বিশ্বযুদ্ধ কেইখনৰ কথা নকলোৱেই যেনিবা। অকল নিজৰ প্রতিভা আৰু অধ্যৱসায়ৰ জোৰত আজি এজন মানুহ যিমানলৈ উঠিব পাৰে, এশ বছৰ আগতে সেইকণ সাহসো কৰিব নোৱাৰিছিল।
ভাৰত আৰু অসমৰ কথা কবলৈ গলে, সৌ সিদিনালৈকে জাত-পাতৰ তীব্র বিদ্বেষত বহুত প্রতিভাই বিকাশৰ কোনো সুবিধাই নাপাইছিল। সৰু-সৰু ৰজা আৰু সামন্তৰ মাজৰ যুঁজ-বাগৰতে বহুত মানুহৰ জীৱন অকালতে শেষ হৈ গৈছিল। স্বামীহীন তিৰোতাক জুইৰ মাজলৈ ঠেলি দিয়া হৈছিল। সামন্ত সকলে ৰায়তক মানুহ বুলিয়েই গন্য কৰা নাছিল। তাৰো আগতে আধাখিনি মানুহে দাস হৈ জীৱন কটাবলগীয়া হৈছিল। অসমতে মানৰ আক্রমণত, আহোম আৰু অন্যান্য ৰজাৰ মাজত বা ঠায়ে ঠায়ে মূৰ ডাঙি উঠা বিদ্রোহৰ সময়ত হেজাৰ হেজাৰ মানুহে মৃত্যু সাৱটিব লগা হৈছিল। জয়মতীক কৰাৰ দৰে অত্যাচাৰ পথাৰৰ মাজত সকলো ৰাইজৰ আগতে কৰিব পাৰিছিল।
কিন্তু আজি এই আটাইবোৰ দিন-দুপৰতে কৰা সম্ভৱনে? আমাৰ দেশত ঠায়ে ঠায়ে এনে ঘটনা ঘটি থাকিলেও এইবোৰ এতিয়া নিত্য-নৈমিত্তিক ঘটনা বুলি কোনেও নাভাবে। কেতিয়াবা ঘটিলেও তাৰ বিৰুদ্ধে প্রতিবাদে সমাজ কঁপাই তোলে। সকলোৱেই নাপালেও এতিয়া অন্তত: বেছিখিনি মানুহেই মেধা আৰু প্রতিভাৰ মূল্য পাবলৈ সক্ষম হৈছে। গতিকে আমি 'বেয়া সময়' বুলি ইমান সহজে মানি লোৱাটো উচিত নহয় বুলি মই ভাবো। এনে নহয় যে একো বেয়া হোৱা নাই, বা ঘটা নাই। হৈছে, কিন্তু আগৰ সময়ৰ তুলনাত সেইবোৰ কমিছেহে, বঢ়া নাই। তাতকৈ ডাঙৰ কথাটো হৈছে আগতে যিবোৰ কথা আমি গমেই নাপাইছিলো, সেইবোৰ আমি আজিকালি মূঊর্তৰ ভিতৰতে গম পাওঁ। সেইবাবেই এনে লাগে যেন বেয়া বস্তুবিলাক বেছি হৈছে।
পিছে আচলতে সময় সময় সঁচাকে বেয়া হৈছে জানো?
কথাখিনিত তর্ক কৰাৰ বহুত অৱকাশ আছে। কিন্তু কথাখিনি ভুল বুলি দলিয়াই পেলাবও নোৱাৰি।
আজিৰ সময়ত আগতকৈ কিবা-কিবি বেয়া নিশ্চয় হৈছে, কিন্তু সামগ্রিক ভাৱে সাম্প্রতীক সময় আগতকৈ বহুত ভাল।
No comments:
Post a Comment